Tüm cadi kizlarima

ben bir cadiyim. atalari yüzyillar önce farkli oldugu icin, depresonyda oldugu icin, güclü oldugu icin, güzel oldugu icin, cirkin odugu icin, özgür oldugu icin, cizginin disinda düsünmeye cesaret edebildigi icin, iyilestirebildigi icin, dogurtabildigi icin yakilmis bir cadiyim. yakilan cadilarin korkusu nesiller boyu aktarilan, korkmayi ögrenmeis bir cadiyim.

soruyorum kendime, benden kimsenin istemedigi seyleri neden yapiyorum. esimin, babamin, cocugumun istemedigi seyleri. kizginim da ayni zamanda bunlari yaptigim icin, ögrendigim sey bu, annemden, toplumdan... öfkemi kimse yönlendirecegimi bilmiyorum. esim diyor ki ben karima saygiliyim, kadinlara saygi duyan medeni bir adamim, neden bana öfkeleniyorsun. cünkü sen bu düzeni kuran patriyarkanin torunusun. ben bu düzende yakilan cadinin torunuyum. 

o yüzden hepimizin kafasi karisik. islemedigimiz günahlarin bedelini ödüyoruz. yüzyillardir. günah bile olmayan sucluluklari tasiyourz, nesillerdir. biz korkmayi ögrenmisiz, onlar kokrutmayi. 

o yüzden kizima sesini cikartmayi, farkli olabilmeyi ögretirken bir yandan da toplumun kurallarina uygun yasamayi ögretiyorum. hep korkuyorum herkes gibi olmasindan hem de farkli olmasindan. bundan bunca kafasi karisik mesajlarim, dünyaya, kendime... bundan bunca kafa karisikligim. 

ama yol dogru, biliyorum, cok kaldi tüm ögenilmis korkulardan kurtulmaya...