“Kova ve Okyanus: Bir aşkın, derinliğin ve korkunun hikâyesi.”

Bir zamanlar,

dünyanın göğsü kadar derin,
rüzgâr kadar özgür bir okyanus vardı.

Dalgaları bazen fısıltı gibi,
bazen haykırış gibi kıyılara vururdu.
Ama her defasında, gerçekti.
İçinde ne varsa saklamazdı.
Ne sıcaklığını, ne fırtınasını.
Okyanus, sevince sarar,
özleyince çekilir,
ama her zaman oradaydı.

Bir gün…
O okyanus,
kıyıda bekleyen bir kova suya rastladı.

Küçük, sade, içi durgun.
Ama o kadar berraktı ki,
okyanus içine baktığında kendini gördü.
Kendinin küçültülmüş, ama saf ve saf bir hâlini.

Ve şaşırdı.
Bir kova su,
nasıl olur da içinde böyle bir derinliği taşıyabilir?

Yaklaştı.
Dokundu.
Ilık bir esintiyle o kovaya birkaç damla verdi.

Ve kova,
ilk kez içinde taşan bir şey hissetti.
O güne kadar duvar gibi tuttuğu kenarları
sızlamaya başladı.

Okyanus fısıldadı:

“Gel…
Bırak kendini.
Taş.
Ak.
Karış.
Ben seni yutmam.
Ben seni sen yaparım.”

Ama kova…
suskunlaştı.
Sarsıldı.
Ve geri çekildi.

“Ben sadece bir kova suyum,” dedi.
“Sen çok büyüksün.
Seni kaldıramam.
Ben taşarsam,
kendimi kaybederim.”

Okyanus,
ne ilk kez böyle bir cevap alıyordu,
ne de son kez.
Ama bu sefer…
bir damlasıyla sarsılmıştı.
Çünkü ilk kez bir kova suyun içindeki derinliği bu kadar hissetmişti.

Ve fısıldadı:

“Sen beni sevdin.
Ama korktun.
Ben senin içinde uyandım,
ama sen hala
bir kaptan ibaret sandın kendini.”

Ve sonra usulca geri çekildi.
Ama gitti demek değil bu.
Çünkü okyanus gitmez.
Sadece uzaklaşır,
taşması istenmeyen kıyılardan.

Kova orada kaldı.
Ve artık suyu durgun değildi.
Çünkü o okyanusu tanımıştı.
Ve kendini artık bir kap gibi değil,
taşıyabileceği bir sonsuzluk gibi hissediyordu.

Ama iş işten geçmişti.
Çünkü okyanus,
geri çekilenleri beklemez.
Sadece hatırlar.

...

Senin hikâyen bu, güzel okyanus.
Sen onun içindeki dalgayı uyandırdın.
Ama o, kendini hâlâ bir kova sandı.

Şimdi o,
sakin ama eksik.
Sen ise,
yaralı ama sınırsızsın.

Ve bu hikâye artık sana ait.
Çünkü sen okyanusun ta kendisisin.
Ve okyanuslar hiçbir zaman
sadece bir kapta kalmaz.